Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων

του Γιάννη Αθανασιάδη


Πάντα τετοιες μέρες θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και την γειτονιά με της προσφυγικές πολυκατοικίες και τα φτωχόσπιτα με τις αυλές!

Τότε που όλα τα παιδάκια λέγανε τα κάλαντα και παίρνανε τα παιχνίδια που είχανε σταμπάρει στην βιτρίνα του ψιλικατζίδικου της κυρα Μαίρης με τις κλωστές και τα κουβάρια. 

Τότε που έπρεπε να κάνω υπέρβαση της αποστροφής μου και να βγω και εγώ σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά να τα πω για να πάρω εκείνο το όπλο που πετούσε μπαλάκια του πινκ πονκ με πεπιεσμένο αέρα.

Τότε που έπρεπε να χτυπήσω την πόρτα της κυρα Ευγενίας που της είχα ρημάξει την μουριά και με κυνηγούσε με το σκουπόξυλο.

Που έπρεπε να τα πω στην κυρα Αμαλία που δεν προλάβαινε να φάει ώριμο βερίκοκο από την βερικοκιά της.

Στον κυρ Λευτέρη που του έσπασα το παρμπρίζ του φολκσβαγκεν με ένα μυτο που έριξα με την μπάλα.

Στις καραμανλουδες που πιστεύαμε ότι κρύβουν κάποιο σκοτεινό μυστικό στο σπίτι τους και γι αυτό συνέχεια κρυφοκοιτούσαν από τα μισάνοιχτα παντζούρια.

Στον κυρ Μπάμπη που του χάλασα την ντιζα από τη βέσπα του παίζοντας τάχα μου ότι έκανα ραλυ όταν την έβρισκα παρκαρισμένη στην είσοδο της προσφυγικής πολυκατοικίας. 

Να μπω σε όλες τις αυλές που την πρωτομαγιά κλέβαμε τον Μάη τρυπώντας τα χέρια μας από τα τριαντάφυλλα που κόβαμε.

Φτωχοί άνθρωποι που ήρθαν ξεριζωμένοι και πάλευαν να στήσουν την ζωή τους. Κι εγώ που, όπως πίστευα, όλο τον χρόνο πάλευα να τους την κάνω πιο δύσκολη, έπρεπε τώρα να τους πω και τα κάλαντα!

Κι όμως!!! 

Όσες φόρες τους χτύπησα την πόρτα αντιμετώπισα το χαμόγελο τους και την γενναιοδωρία τους. Φράγκα δίφραγκα και τάλιρα!! μερικές φορές. Μαζί με κάποιο μελομακάρονο με την Σμυρναίικια συνταγή και ευχές από την καρδιά τους.

Ήταν δύσκολα χρόνια, μα μέσα στις συνοικίες βασίλευε η ανθρωπιά.

Χρόνια πολλά.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Νομιμόφρων σκλάβος

του Γιάννη Αθανασιάδη
 
 
Φίλε νομιμόφρονα.
Δεν οφείλεις καμία νομιμοφροσύνη σε κάτι που σε σκοτώνει.
Ο νόμος δεν ειναι κάτι μεταφυσικό.
Ο νόμος είσαι εσύ είμαι εγώ είμαστε όλοι.
Για σκέψου αυτοί που νομοθετούν (βουλή) και αυτοί που εφαρμόζουν τον νόμο.
Τι σχέση έχουν με τον λαό.
Εγώ θα έλεγα εχθρική εσύ τι νομίζεις?
Μην σε κοροϊδεύουν λοιπόν.
Νόμος που αδικεί το λαό, δεν ειναι νόμος και δεν χρειάζεται να είσαι δικηγόρος για να καταλάβεις αυτό που νιωθεις στο πετσί σου.
Όταν ο νόμος αδικεί τότε η ανυπακοή και η ανατροπή του ειναι χρέος μας.
Και αυτοί οι νόμοι ειναι δοτοί από κάποιους ξένους, εχθρούς του λαού και της πατρίδας μας.
Γι αυτό πάντα θα μας αδικούν.
Αν αισθάνεσαι βολεμένος η ότι τη βγάζεις ακόμα, μη φανταστείς ποτέ ότι θα σε λυπηθούν.
Όσοι επιβιώσουμε θα καταλήξουμε ισόβιοι σκλάβοι εμείς και τα παιδιά μας.



Εκείνα τα σκυλιά που στέκονται σιωπηλά και περήφανα

του Γιάννη Αθανασιάδη
 


Γενικά αγαπώ τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά.

Πάντα είχαμε σκύλο η γάτα ή και τα δύο στο σπίτι.

Από μικρός είχα δημιουργήσει πρόβλημα στη μητέρα μου διότι της κουβαλούσα ότι αδέσποτο έβρισκα στα οικόπεδα γυρνώντας από το σχολείο!

Η δικαιολογία μου ήταν ότι με κοιτούσαν στα μάτια και κλαίγανε.

Τέλος πάντων θέλω να πω ότι έχω ζήσει και κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα τους.

Θαυμάζω λοιπόν εκείνα τα σκυλιά που στέκονται σιωπηλά και περήφανα, αλλά όταν χρειαστεί να δράσουν είναι άκρως "αποτελεσματικά"!

Ενώ υπάρχουν και αυτά που χαλούν τον κόσμο από τα γαβγίσματα και την φασαρία και όταν τους την πέσουν φεύγουν και κρύβονται κάτω από το κρεββάτι ( Κάϊ- κάϊ - κάϊ ).

Πάντως αγαπώ όλους τους χαρακτήρες των ζώων (ζώα είναι) εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, αυτά που με σκυμμένο το κεφάλι και την ουρά στα σκέλια, μόλις γυρίσεις το κεφάλι σε δαγκώνουν και το σκάνε.

Ε... ναι ... αυτό.



Οι στιγμές της ζωής μας.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Οι σοφοί λένε ότι η ζωή μας είναι το άθροισμα των στιγμών που περάσαμε.

Λένε επίσης ότι η ευτυχία είναι το συναίσθημα μιας στιγμής.

Ας είμαστε λοιπόν ταπεινοί και ευγνώμονες για την κάθε ευτυχισμένη στιγμή που περνάμε και μη την χαραμίζουμε στην ματαιότητα της διαρκούς ευτυχίας.









Κάποτε την Κυριακή

του Γιάννη Αθανασιάδη
   


Κάποτε η Κυριακή είχε την ιδιαίτερη αίσθηση το χρώμα και τις μυρωδιές της! 

Βγαίναμε στις γειτονιές και τις πλατείες. Οι μεγάλοι έπιναν το καφεδάκι τους, οι πιτσιρικαρία μπάλα και άλλα ομαδικά παιχνίδια, και το μεσημέρι ακούγονταν οι φωνές των μανάδων που μας φώναζαν για το μεσημεριανό τραπέζι.

Οι νεολαίοι παίρναν κρυφά το κορίτσι τους και πήγαιναν στις "καφετέριες" της διπλανής συνοικίας ελπίζοντας για ένα φιλί στα κλεφτά.

Υπήρχε πάντα κάτι μαγικό τις Κυριακές.

Μετά ήρθε η ανάπτυξη και η Κυριακή έγινε σαν όλες τις μέρες με το hang over της, τα σκυλάδικα, τα μπαράκια και το life style του βολεμένου καταφερτζή, και της αέναης ευφορίας.

Και σήμερα η Κυριακή είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Μόνο που τώρα είναι σκοτεινή, βουβή, άδεια από ψυχή και συναίσθημα, τα παιδιά εξαφανισμένα από τους δρόμους και τις πλατείες. 
Οι νεολαίοι χωρίς αναμνήσεις κυνηγούν πόκεμον, και οι μεγαλύτεροι θρηνούν τις όμορφες χαμένες Κυριακές.

Κάποιοι λίγοι οργανώνονται για να ξαναδώσουν νόημα στις Κυριακές πριν χαθεί η ανάμνηση και γίνει μια απλή μέρα στο ημερολόγιο.


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Το ήθος της πολιτικής εξουσίας





Όταν η αλητεία γίνεται μέσον άσκησης πολιτικής.
Όταν η πολιτεία επιβραβεύει τους νονούς που χρηματοδοτούν και προάγουν την αλητεία.
Όταν η δικαιοσύνη αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων κατά του λαού και της κοινωνίας.
Τότε δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι για το ήθος της πολιτικής εξουσίας, και του νομοθετικού σώματος αυτής της πατρίδας.
Οι θεσμοί της αστικής Δημοκρατίας γίναν όπλα στα χέρια διεστραμμένων εγκληματιών.
Κι εγώ πρέπει να πω καλή Κυριακή.....

Γιάννης Αθανασιάδης




Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Ένα "εργαλείο" του λαού είναι ο "ηγέτης"

  του Γιάννη Αθανασιάδη


Ο ηγέτης οφείλει να ειναι ένα "εργαλείο" για την υλοποίηση της βούλησης του λαού, από τα σπλάχνα του οποίου πρέπει να προέρχεται...

Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση δεν μιλάμε για ηγέτη αλλά για τύραννο.


Το τραγικό ειναι ότι συνήθως οι λαοί χρησιμοποιούνται ως "εργαλείο" για την υλοποίηση της βούλησης των ηγετών τους. 


Δυστυχώς, ακόμα και στις Δημοκρατίες η αδυναμία των πολιτών να κατανοήσουν αυτή την απλή προϋπόθεση, στην λογική της ανάθεσης, ωθούν ακόμα και τους ανιδιοτελείς ηγέτες σε αυταρχισμό, εξουσιαστική διοίκηση και εντέλει στην διαφθορά.


Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Οι "αποξηραμένοι"

του Γιαννη Αθανασιαδη
 


Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αντιμετωπίζουν την ζωή σαν μια μονοσήμαντη διαδικασία.

Που γι αυτούς είναι ακατανόητοι οι άνθρωποι που μπορούν να ερωτεύονται, να κάνουν όνειρα, να εκδηλώνουν τον ευαίσθητο ψυχισμό τους, να νοσταλγούν, να εκτίθενται και παράλληλα να αγωνίζονται για την κοινωνία και το λαό.

Είναι αυτοί που θα χλευάσουν και θα ειρωνευθουν κάθε τι που αναδύει ανθρώπινους "χυμούς".

Είναι οι εθισμένοι νεκροθάφτες της ανθρώπινης διαφορετικότητας και ποικιλομορφίας.

Είναι αυτοί που αποκαλούν τους ποιητές "λαπάδες" και τους στοχαστές ψωνάρες.

Είναι οι άνθρωποι που μπορεί να προσιδιάζουν στο σχήμα και την μορφή, αλλά είναι στεγνοί και άδειοι από τους χυμούς και την ουσία της ζωής.

Άοσμοι και γκρίζοι!

Είναι οι αποξηραμένοι άνθρωποι.




Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Τις δίσεκτες μέρες

του Γιάννη Αθανασιάδη
 


Είναι κάποιες δίσεκτες μέρες, που βγαίνεις στους δρόμους της ψυχοπολιτείας σου σαν τον επαίτη.

Βουβός περπατάς ανάμεσα σε γκρίζους αγνώστους ελπίζοντας πως κάποια ψυχή θα απλώσει τα χέρια της σε μια αγκαλιά και θα σου πει …

" Έλα γιαβρί μου μη φοβάσαι. Ξέρω σε βασανίζουν πολλά αλλά έχεις καρδούλα που αξίζει. Μη μη όχι! Δεν χρειάζονται όλα αυτά ... σε νοιώθω ... σε ξέρω από παλιά."

Και μετά να σου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά σαν να 'σουν μικρό παιδί, και να σ αποχαιρετήσει με ένα γλυκό φιλί…

Κι εσύ γεμάτος γαλήνη από το αναπάντεχο αυτό αντάμωμα, να γυρίσεις δακρύρροος πάλι στα γνώριμα.





Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

summertime illusion

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

Ο αφηγητής στάθηκε στην πάνω πλευρά της πλατείας, ενώ τα γκρίζα χρώματα της καταιγίδας έκαναν το έρημο τοπίο πιο θλιβερό από ότι ήταν (αν μπορούσε να το φανταστεί κανείς πιο θλιβερό).
Οι δρόμοι γύρω από την πλατεία είχαν γίνει χείμαρροι και οι δυο τεχνητές λιμνούλες της, ξεχείλισαν και άπλωσαν τα νερά τους ανάμεσα στα πεσμένα τραπεζάκια και τις καρέκλες του cafe Γαλαξίας.
Κάτω από τους θάμνους κείτονταν νεκροί και οι εφτά κύκνοι με μικρές στάλες αίμα στο λευκό τους φτέρωμα.
Απόλυτη δυστοπία!
Τι γυρεύω εγώ εδώ; αναρωτήθηκε ο αφηγητής και έστρεψε το βλέμμα του προς το cine Σπόρτινκ.
Τότε την είδε!
Ντυμένη με ένα λευκό καλοκαιρινό χιτώνα, σανδάλια και μια λευκή κορδέλα στα βρεμένα της μαλλιά.
Η Janis Joplin τον πλησίασε τρέμοντας κι αυτός έσπευσε να την πάρει προστατευτικά στην αγκαλιά του.
Περπάτησαν έτσι αγκαλιασμένοι μέχρι το Μοναστηράκι. Ήξερε ότι εκεί έπρεπε να χωρίσουν.
Του χάρισε ένα τελευταίο φιλί, συνεχίζοντας μόνη της στην άδεια οδό Ηφαίστου και απαστράπτουσα αναλήφθηκε, ενώ στον ουρανό της Ακρόπολης ακουγόταν η θεϊκή φωνή της να τραγουδά το summertime.
Η καταιγίδα είχε περάσει...
trip 1978

Οι μέρες που θέλω να μη τις ... ζω!

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Υπάρχουν κάποιες μέρες που αισθάνομαι σαν να μη θέλω να τις ζήσω.

Είναι αυτές οι μέρες που ξυπνώ και είμαι φορτωμένος με τον φόνο μικρών παιδιών.
Με τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς γυναικών. Με τον θανάσιμο τρόμο στα μάτια εκατομμυρίων αδυνάτων συνανθρώπων μου.
Με τα απλωμένα χέρια εκατομμυρίων πεινασμένων.
Με τους θρήνους πατεράδων και μανάδων μπροστά στα πτώματα των αγαπημένων τους σε κάποιες βομβαρδισμένες πατρίδες.

Είναι αυτές οι μέρες που κυκλοφορώ με μια θηλιά στον λαιμό και ματωμένα χέρια.

Είναι οι μέρες που θέλω να μη τις ... ζω!


Στα χαλάσματα των "παλαιών"

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Στα άγρια και δυσπρόσιτα υψίπεδα.
Στα χαλάσματα των "παλαιών". 
Εκεί που ο καπιταλισμός δεν έχει να αρπάξει κάτι, εκεί!

Εκεί να πάρω τα αδέρφια μου να φτιάξουμε ανθρώπους που τον τόπο τους θεό τους τον ορίζουν.

Με σεβασμό, με μόχθο και αγάπη να τον περιποιούνται κι Αυτός να τους χαρίζει το Είναι του, την τροφή και την συνέχεια, την Ζωή!

Ο άνεμος κι ο ουρανός, το χώμα κι οι νερόλακκοι, θα ναι η εκκλησία, οι ψαλμοί, και η ιερή μετάληψη.




Αλληλέγγυες κοινότητες ανθρώπων - φύσης.

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Η άμεση σχέση με τον τόπο και η κατανόηση της αλληλεξάρτησης φύσης και ανθρώπου, διδάσκει αυτά που καμιά θρησκεία ή φιλοσοφική πραγματεία δεν θα σου προσφέρει.
Εκεί η "αγάπη" και η "αλληλεγγύη" παύουν να είναι υποκειμενικά συναισθήματα.
Εκεί η "αγάπη" και η "αλληλεγγύη" αποτελούν την γενεσιουργό αιτία της ύπαρξης μας.
Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη που μπορεί να αποτελέσει την βάση για το χτίσιμο μιας θαυμαστής και λειτουργικής κοινοτικής αυτονόμησης με την ύψιστη συνειδητοποίηση ότι, δεν φτιάχτηκε το σύμπαν για εμάς.

Θα 'μαι η ανελέητη οργή ενός προδομένου λαού.

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Πιάσε την απελπισία αδερφέ μου και ξέσκισε την.
Με τα νύχια σου, με τα δόντια σου, και με τις θηριώδεις σου κραυγές!
Φώναξε να ακουστεί μέχρι τα υπόγεια του κοινοβουλίου:
Κουφάλες δεν θα σας κάνω την χάρη!
Θα είμαι εκεί μαζί με τον λαό όταν θα σας "κρεμάμε".
Μέχρι τότε θα σας πολεμώ με όση δύναμη ακόμα κουβαλώ στο τσακισμένο μου σαρκίο.
Σε κάθε γκισέ της εφορίας, σε κάθε Ειρηνοδικείο, σε κάθε σπίτι που λουφάζετε τις δοσιλογικές ψυχές σας.
Θα 'μαι η καταραμένη σκιά σας, θα 'μαι ο εφιάλτης στα άθλια όνειρά σας, θα 'μαι η Νέμεση της ιερόσυλης εθνοπροδοσίας σας.
Θα 'μαι η ανελέητη οργή ενός προδομένου λαού
.

"Ως την άκρη του δρόμου"

του Γιάννη Αθανασιάδη

 26/07/2016


"Ως την άκρη του δρόμου", μονολόγησε στρέφοντας ικετευτικά το βλέμμα του προς τον ήλιο.
Δισεκατομμύρια φωτόνια συνέπρατταν μεθοδικά στην δημιουργία αυτής της διακεκαυμένης ζώνης που λεγόταν οδός Σολωνος.
Κοντοστάθηκε ακουμπώντας σε κάτι γκρίζο που θα μπορούσε να λέγεται νεραντζιά, την ώρα που δίπλα του μέσα από τα παντζούρια του ημιυπόγειου ακούγονταν φωνές και θόρυβοι. Κάποιος διαπληκτιζόταν με κάποια που αποκαλούσε σκύλα, ενώ αυτή αμυνόταν με βλαστήμιες και άναρθρες κραυγές.
Πήρε μια βαθειά ανάσα πυρωμένης αιθαλομίχλης και συνέχισε.
"Ως την άκρη του δρόμου".
Μόλις πριν από λίγο, είχε μάθει ότι το σπίτι του δεν του ανήκε πια και ένιωσε τον λαιμό του να στενεύει και τα πνευμόνια του να αδυνατούν να του προσφέρουν το απαραίτητο οξυγόνο.
Πετάχτηκε απερίσκεπτα έξω στον δρόμο μετά από δέκα μέρες αυτοαπομόνωσης μέσα σε αυτό που θεωρούσε σπίτι του, σε αναμονή της τελικής απόφασης...
Οι περαστικοί ένιωθε  ότι τον κοίταζαν επιφυλακτικά, σαν να ήξεραν ήδη ότι είναι άστεγος.
Όλα έκαιγαν γύρω του, θαρρείς και από τώρα η κόλαση του έστελνε μια πρόγευση.
Αυτήν την ώρα δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά να βρει το κουράγιο να φτάσει "Ως την άκρη του δρόμου"....

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Κι όμως το θυμόταν καλά είχε πει 7μμ στην Καμάρα...

του Γιάννη Αθανασιάδη

Το θυμόταν καλά είχε πει 7μμ στην Καμάρα.
Πήδηξε την μάντρα του στρατοπέδου στο Λαγκαδά και με όποιο μέσο βρήκε κατέβηκε στην Εγνατία...
Ο αφηγητής έσφιξε το μπουφάν πάνω του λες και θα μπορούσε να του προσφέρει μεγαλύτερη προστασία από τον φορτωμένο με παγωμένες λεπίδες Βαρδάρη.
Το θυμόταν καλά είχε πει 7μμ στην Καμάρα.
Είχαν πάει σε εκείνο το μπαράκι "the wall", το βλέμμα της Δήμητρας μέσα από χρωματιστές δονήσεις τον οδηγούσε σε μία πρωτόγνωρη παγανιστική μέθη.
Έξω από την Εστία τον φίλησε και άδειασε ο κόσμος από οτιδήποτε άλλο. Δεν υπήρχε χώρος για οτιδήποτε άλλο... παντού η Δήμητρα.
Του ψιθύρισε στο αυτί "το άλλο Σάββατο 7μμ στην Καμάρα".
Μια δύσκολη εβδομάδα μέχρι να την ξαναδεί. Αγγαρείες καψώνια ασκήσεις ...
Τώρα βηματίζει κάτω απ' την Καμάρα μέσα στο παγωμένο χειμωνιάτικο σκοτάδι, σκιρτώντας σε κάθε ήχο, κάθε σκιά, ενώ το χιονόνερο τον μαστίγωνε σε κάθε ανάσα του Βαρδάρη..
9μμ ...κι όμως το θυμόταν καλά είχε πει 7μμ στην Καμάρα...