"Ως την άκρη του δρόμου"

του Γιάννη Αθανασιάδη

 26/07/2016

"Ως την άκρη του δρόμου", μονολόγησε στρέφοντας ικετευτικά το βλέμμα του προς τον ήλιο.
Δισεκατομμύρια φωτόνια συνέπρατταν μεθοδικά στην δημιουργία αυτής της διακεκαυμένης ζώνης που λεγόταν οδός Σολωνος.
Κοντοστάθηκε ακουμπώντας σε κάτι γκρίζο που θα μπορούσε να λέγεται νεραντζιά, την ώρα που δίπλα του μέσα από τα παντζούρια του ημιυπόγειου ακούγονταν φωνές και θόρυβοι. Κάποιος διαπληκτιζόταν με κάποια που αποκαλούσε σκύλα, ενώ αυτή αμυνόταν με βλαστήμιες και άναρθρες κραυγές.
Πήρε μια βαθειά ανάσα πυρωμένης αιθαλομίχλης και συνέχισε.
"Ως την άκρη του δρόμου".
Μόλις πριν από λίγο, είχε μάθει ότι το σπίτι του δεν του ανήκε πια και ένιωσε τον λαιμό του να στενεύει και τα πνευμόνια του να αδυνατούν να του προσφέρουν το απαραίτητο οξυγόνο.
Πετάχτηκε απερίσκεπτα έξω στον δρόμο μετά από δέκα μέρες αυτοαπομόνωσης μέσα σε αυτό που θεωρούσε σπίτι του, σε αναμονή της τελικής απόφασης...
Οι περαστικοί ένιωθε  ότι τον κοίταζαν επιφυλακτικά, σαν να ήξεραν ήδη ότι είναι άστεγος.
Όλα έκαιγαν γύρω του, θαρρείς και από τώρα η κόλαση του έστελνε μια πρόγευση.
Αυτήν την ώρα δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά να βρει το κουράγιο να φτάσει "Ως την άκρη του δρόμου"....