του Γιάννη Αθανασιάδη
Είναι κάποιες δίσεκτες μέρες, που βγαίνεις στους δρόμους της ψυχοπολιτείας σου σαν τον επαίτη.
Βουβός περπατάς ανάμεσα σε γκρίζους αγνώστους ελπίζοντας πως κάποια ψυχή θα απλώσει τα χέρια της σε μια αγκαλιά και θα σου πει …
" Έλα γιαβρί μου μη φοβάσαι. Ξέρω σε βασανίζουν πολλά αλλά έχεις καρδούλα που αξίζει. Μη μη όχι! Δεν χρειάζονται όλα αυτά ... σε νοιώθω ... σε ξέρω από παλιά."
Και μετά να σου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά σαν να 'σουν μικρό παιδί, και να σ αποχαιρετήσει με ένα γλυκό φιλί…
Κι εσύ γεμάτος γαλήνη από το αναπάντεχο αυτό αντάμωμα, να γυρίσεις δακρύρροος πάλι στα γνώριμα.
Είναι κάποιες δίσεκτες μέρες, που βγαίνεις στους δρόμους της ψυχοπολιτείας σου σαν τον επαίτη.
Βουβός περπατάς ανάμεσα σε γκρίζους αγνώστους ελπίζοντας πως κάποια ψυχή θα απλώσει τα χέρια της σε μια αγκαλιά και θα σου πει …
" Έλα γιαβρί μου μη φοβάσαι. Ξέρω σε βασανίζουν πολλά αλλά έχεις καρδούλα που αξίζει. Μη μη όχι! Δεν χρειάζονται όλα αυτά ... σε νοιώθω ... σε ξέρω από παλιά."
Και μετά να σου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά σαν να 'σουν μικρό παιδί, και να σ αποχαιρετήσει με ένα γλυκό φιλί…
Κι εσύ γεμάτος γαλήνη από το αναπάντεχο αυτό αντάμωμα, να γυρίσεις δακρύρροος πάλι στα γνώριμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου