Αναμαλιασμένος φώναζε "Δεν προχωράμε σε επικάλυψη της μιας εξουσίας με μια άλλη! Μιλάμε για την ελευθερία των ανθρώπινων κοινοτήτων και την Δημοκρατία"
"Ζαν Λουί αυτό που λέει ο πολίτης Μιχαήλ είναι να διαμορφώσουμε μια ομόσπονδη οντότητα ελεύθερων και δημοκρατικά αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων". Είπα προσπαθώντας να κρατήσω μια στάση ενωτική.
"Θα τεθεί στην συνέλευση. Αλλά ξεκαθαρίζω ότι συντάσσομαι με την θέση του φυλακισμένου αγωνιστή Μπλανκί." Είπε ο Ζαν Λουί και έφυγε οργισμένος από το κελάρι που γινόταν οι μυστικές μας συναντήσεις.
Τώρα οκτώ μήνες μετά σέρνομαι πίσω από τα οδοφράγματα, ανάμεσα από το βουνό των άψυχων σωμάτων των συντρόφων μου, προσπαθώντας να φτάσω στην δυτική έξοδο του Παρισιού. Οι κραυγές από την σφαγή των επαναστατών ακούγονταν σαν χορωδία από χιλιάδες στόματα.
Κάπου εκεί άφησα και τον αδερφικό μου φίλο Ζαν Λουί που το άψυχο χέρι του κρατούσε ακόμα την κόκκινη σημαία της κομμούνας.
Ποτέ δεν θα μάθω τι θα γινόταν αν κέρδιζε στην συνέλευση η θέση του Μπλανκί κι αν θα είχε άλλη έκβαση η εξέγερση.
Όμως μέσα σε σχεδόν τρεις μήνες, βίωσα το μεγαλείο της μεταμόρφωσης του ανθρώπου σε αλληλέγγυο ον.
Α.Β.
Ποιός είσαι εσύ;
με ρώτησες.
Μα ότι κι αν σου πω δεν ισχύει.
Πάντα θα είμαι αυτό που το βλέμμα σου και το υποσυνείδητο σου ορίζει.
Θα είμαι έρωτας, θα είμαι εχθρός, μπορεί και φίλος μπορεί κι αδιάφορος.
Ίσως στο τέλος της μέρας να είμαι μια θολή φιγούρα, που αφήνει το φευγαλέο σκίρτημα της πριν χαθεί.
Γι αυτό μη ρωτάς ποιός είμαι να σου πω.
Θα είμαι πάντα αυτό που νομίζεις.
Άσε μονάχα να μοιραστούμε αυτόν τον τυχαίο συγχρονισμό κι αν νοιώσαμε καλά κι αν στο τέλος της μέρας, μου κρατάς ακόμα το χέρι, τότε να είσαι σίγουρη ότι δεν θα ξανανοιαστείς ποτέ σου να ρωτήσεις "ποιός είσαι εσύ";
Κι αν τέλος οι δρόμοι δεν ταιριάζουν, το ίδιο πάλι θα συμβεί
Έτσι κι αλλιώς ο δρόμος αυτός δεν έχει τέλος για έναν πολέμαρχο ανθυποπληβείο!
Ο δρόμος είναι η μοίρα μου κι ο χρόνος ο πόλεμος μου.
Α.Β.
Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως θα ξυπνήσω από έναν απίστευτα βασανιστικό και γελοίο εφιάλτη, που με κάνει και ντρέπομαι, για το απονενοημένο ξεφόρτωμα του υποσυνειδήτου μου!
Και ξαφνικά επανέρχομαι αντιλαμβανόμενος ότι δυστυχώς, αυτή ειναι η πραγματικότητα μας!
Χάνεται η ελπίδα της λυτρωτικής αφύπνισης, από κάποιο αλγεινό εμπαιγμό της νόησης μου από τον Μορφέα!
Και τότε... Η ντροπή ειναι πολύ σεμνή έννοια μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι...
Αισθάνομαι ένα ασήμαντο κουαρκ, σε ένα Σύμπαν δομικής βλακείας και αυτοκαταστροφικής οδύνης.
Και... δεν το διασκεδάζω καθόλου αδέρφια.
Δυστυχώς!
Γιάννης Αθανασιάδης
