summertime illusion

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

Ο αφηγητής στάθηκε στην πάνω πλευρά της πλατείας, ενώ τα γκρίζα χρώματα της καταιγίδας έκαναν το έρημο τοπίο πιο θλιβερό από ότι ήταν (αν μπορούσε να το φανταστεί κανείς πιο θλιβερό).
Οι δρόμοι γύρω από την πλατεία είχαν γίνει χείμαρροι και οι δυο τεχνητές λιμνούλες της, ξεχείλισαν και άπλωσαν τα νερά τους ανάμεσα στα πεσμένα τραπεζάκια και τις καρέκλες του cafe Γαλαξίας.
Κάτω από τους θάμνους κείτονταν νεκροί και οι εφτά κύκνοι με μικρές στάλες αίμα στο λευκό τους φτέρωμα.
Απόλυτη δυστοπία!
Τι γυρεύω εγώ εδώ; αναρωτήθηκε ο αφηγητής και έστρεψε το βλέμμα του προς το cine Σπόρτινκ.
Τότε την είδε!
Ντυμένη με ένα λευκό καλοκαιρινό χιτώνα, σανδάλια και μια λευκή κορδέλα στα βρεμένα της μαλλιά.
Η Janis Joplin τον πλησίασε τρέμοντας κι αυτός έσπευσε να την πάρει προστατευτικά στην αγκαλιά του.
Περπάτησαν έτσι αγκαλιασμένοι μέχρι το Μοναστηράκι. Ήξερε ότι εκεί έπρεπε να χωρίσουν.
Του χάρισε ένα τελευταίο φιλί, συνεχίζοντας μόνη της στην άδεια οδό Ηφαίστου και απαστράπτουσα αναλήφθηκε, ενώ στον ουρανό της Ακρόπολης ακουγόταν η θεϊκή φωνή της να τραγουδά το summertime.
Η καταιγίδα είχε περάσει...
trip 1978