Κάποτε την Κυριακή

του Γιάννη Αθανασιάδη
   

Κάποτε η Κυριακή είχε την ιδιαίτερη αίσθηση το χρώμα και τις μυρωδιές της! 

Βγαίναμε στις γειτονιές και τις πλατείες. Οι μεγάλοι έπιναν το καφεδάκι τους, οι πιτσιρικαρία μπάλα και άλλα ομαδικά παιχνίδια, και το μεσημέρι ακούγονταν οι φωνές των μανάδων που μας φώναζαν για το μεσημεριανό τραπέζι.

Οι νεολαίοι παίρναν κρυφά το κορίτσι τους και πήγαιναν στις "καφετέριες" της διπλανής συνοικίας ελπίζοντας για ένα φιλί στα κλεφτά.

Υπήρχε πάντα κάτι μαγικό τις Κυριακές.

Μετά ήρθε η ανάπτυξη και η Κυριακή έγινε σαν όλες τις μέρες με το hang over της, τα σκυλάδικα, τα μπαράκια και το life style του βολεμένου καταφερτζή, και της αέναης ευφορίας.

Και σήμερα η Κυριακή είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Μόνο που τώρα είναι σκοτεινή, βουβή, άδεια από ψυχή και συναίσθημα, τα παιδιά εξαφανισμένα από τους δρόμους και τις πλατείες. 
Οι νεολαίοι χωρίς αναμνήσεις κυνηγούν πόκεμον, και οι μεγαλύτεροι θρηνούν τις όμορφες χαμένες Κυριακές.

Κάποιοι λίγοι οργανώνονται για να ξαναδώσουν νόημα στις Κυριακές πριν χαθεί η ανάμνηση και γίνει μια απλή μέρα στο ημερολόγιο.