Ένα "Σύμπαν" δομικής βλακείας

Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως θα ξυπνήσω από έναν απίστευτα βασανιστικό και γελοίο εφιάλτη, που με κάνει και ντρέπομαι, για το απονενοημένο ξεφόρτωμα του υποσυνειδήτου μου!
Και ξαφνικά επανέρχομαι αντιλαμβανόμενος ότι δυστυχώς, αυτή ειναι η πραγματικότητα μας!
Χάνεται η ελπίδα της λυτρωτικής αφύπνισης, από κάποιο αλγεινό εμπαιγμό της νόησης μου από τον Μορφέα!
Και τότε... Η ντροπή ειναι πολύ σεμνή έννοια μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι...
Αισθάνομαι ένα ασήμαντο κουαρκ, σε ένα Σύμπαν δομικής βλακείας και αυτοκαταστροφικής οδύνης.
Και... δεν το διασκεδάζω καθόλου αδέρφια.
Δυστυχώς!

Γιάννης Αθανασιάδης