του Γιάννη Αθανασιάδη
Για όλες τις σκιές που περιφέρονται στους ψυχρούς τσιμεντένιους τοίχους αυτής της άψυχης πόλης.
Για τις σκιές που απέμειναν μονάχες στα έρημα σταυροδρόμια.
Για τις μεταμεσονύχτιες σκιές που ο αέρας αντηχεί το ουρλιαχτό τους, και τρομάζουν τα χαρούμενα ανθρωπάκια.
Για τις σκιές που με λαχτάρα γλιστρούν έξω από τα κάγκελα της φυλακής τους.
Σκιές της νύχτας αγαπημένες... που θα σιγοσβήσουν το χάραμα... που θα σιγοσβήσουν το χάραμα.
Τούτη την ώρα γίνομαι σκιά κι εγώ και ενώνομαι μαζί σας.
Αυτό το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν ξεχωριστό!
Ήταν μια πανδαισία συναισθημάτων, γεύσεων, συζητήσεων και τραγουδιού.
Όχι δεν είχε αστακούς και χαβιάρι! Ένα συνηθισμένο κοτόπουλο στο φούρνο είχε.
Δεν είχε ξεχωριστές μουσικές από κουαρτέτα και συμφωνικές ορχήστρες. Τα συνηθισμένα ρεμπέτικα και τις ροκιές που ακούω είχε.
Δεν ήμουν σε κοσμική ταβέρνα και πίστα. Στο τραπέζι του σπιτιού μας ήμουν.
Δεν είχα συντροφιά vip. Απλούς καθημερινούς ανθρώπους είχα για συντροφιά.
Μα τότε, θα αναρωτηθείτε, τι ξεχωριστό είχε.
Είχε την αγάπη και την συντροφικότητα που ανάβλυζε,
Από τα τσίπουρα που μας έστειλε ο συναγωνιστής Γιώργος από τη Δράμα.
Από την παρέα, του (επί της ουσίας) συντροφου Γιάννη!
Από το αυθόρμητο τραγούδι που στόλιζε η φωνή της κόρης μου και η γαϊδουροφωνάρα η δική μου.
Από το χορό της Μαρίας και το γέλιο της Δάφνης.
Από την συζήτηση, που χτίζαμε το όνειρο για μια αναγεννημένη πατρίδα!
Από την αρμονική αίσθηση μιας πληρότητας που την μοιραζόμασταν ολοι!
Αυτήν την σπάνια και πανάκριβη πληρότητα που την βιώνεις μόνο όταν την μοιράζεσαι.
Και που με ένα μαγικό τρόπο δίνει στις γεύσεις, στους ήχους, στο σώμα και στην ψυχή μια λυτρωτική αίσθηση ευτυχίας που κανένα ντάμπλ ντοτ δεν εξαγοράζει!
Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν ξεχωριστά γιατί μοιραστήκαμε το υστέρημα της «φτώχειας μας» και το περίσσευμα της καρδιάς μας.
Είθε κάθε μέρα να είναι Χριστούγεννα για όλο τον κόσμο.
Γιάννης Αθανασιάδης
Αναμαλιασμένος φώναζε "Δεν προχωράμε σε επικάλυψη της μιας εξουσίας με μια άλλη! Μιλάμε για την ελευθερία των ανθρώπινων κοινοτήτων και την Δημοκρατία"
"Ζαν Λουί αυτό που λέει ο πολίτης Μιχαήλ είναι να διαμορφώσουμε μια ομόσπονδη οντότητα ελεύθερων και δημοκρατικά αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων". Είπα προσπαθώντας να κρατήσω μια στάση ενωτική.
"Θα τεθεί στην συνέλευση. Αλλά ξεκαθαρίζω ότι συντάσσομαι με την θέση του φυλακισμένου αγωνιστή Μπλανκί." Είπε ο Ζαν Λουί και έφυγε οργισμένος από το κελάρι που γινόταν οι μυστικές μας συναντήσεις.
Τώρα οκτώ μήνες μετά σέρνομαι πίσω από τα οδοφράγματα, ανάμεσα από το βουνό των άψυχων σωμάτων των συντρόφων μου, προσπαθώντας να φτάσω στην δυτική έξοδο του Παρισιού. Οι κραυγές από την σφαγή των επαναστατών ακούγονταν σαν χορωδία από χιλιάδες στόματα.
Κάπου εκεί άφησα και τον αδερφικό μου φίλο Ζαν Λουί που το άψυχο χέρι του κρατούσε ακόμα την κόκκινη σημαία της κομμούνας.
Ποτέ δεν θα μάθω τι θα γινόταν αν κέρδιζε στην συνέλευση η θέση του Μπλανκί κι αν θα είχε άλλη έκβαση η εξέγερση.
Όμως μέσα σε σχεδόν τρεις μήνες, βίωσα το μεγαλείο της μεταμόρφωσης του ανθρώπου σε αλληλέγγυο ον.
Α.Β.
Ποιός είσαι εσύ;
με ρώτησες.
Μα ότι κι αν σου πω δεν ισχύει.
Πάντα θα είμαι αυτό που το βλέμμα σου και το υποσυνείδητο σου ορίζει.
Θα είμαι έρωτας, θα είμαι εχθρός, μπορεί και φίλος μπορεί κι αδιάφορος.
Ίσως στο τέλος της μέρας να είμαι μια θολή φιγούρα, που αφήνει το φευγαλέο σκίρτημα της πριν χαθεί.
Γι αυτό μη ρωτάς ποιός είμαι να σου πω.
Θα είμαι πάντα αυτό που νομίζεις.
Άσε μονάχα να μοιραστούμε αυτόν τον τυχαίο συγχρονισμό κι αν νοιώσαμε καλά κι αν στο τέλος της μέρας, μου κρατάς ακόμα το χέρι, τότε να είσαι σίγουρη ότι δεν θα ξανανοιαστείς ποτέ σου να ρωτήσεις "ποιός είσαι εσύ";
Κι αν τέλος οι δρόμοι δεν ταιριάζουν, το ίδιο πάλι θα συμβεί
Έτσι κι αλλιώς ο δρόμος αυτός δεν έχει τέλος για έναν πολέμαρχο ανθυποπληβείο!
Ο δρόμος είναι η μοίρα μου κι ο χρόνος ο πόλεμος μου.
Α.Β.
Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως θα ξυπνήσω από έναν απίστευτα βασανιστικό και γελοίο εφιάλτη, που με κάνει και ντρέπομαι, για το απονενοημένο ξεφόρτωμα του υποσυνειδήτου μου!
Και ξαφνικά επανέρχομαι αντιλαμβανόμενος ότι δυστυχώς, αυτή ειναι η πραγματικότητα μας!
Χάνεται η ελπίδα της λυτρωτικής αφύπνισης, από κάποιο αλγεινό εμπαιγμό της νόησης μου από τον Μορφέα!
Και τότε... Η ντροπή ειναι πολύ σεμνή έννοια μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι...
Αισθάνομαι ένα ασήμαντο κουαρκ, σε ένα Σύμπαν δομικής βλακείας και αυτοκαταστροφικής οδύνης.
Και... δεν το διασκεδάζω καθόλου αδέρφια.
Δυστυχώς!
Γιάννης Αθανασιάδης
Τι Σισύφεια μοίρα κι αυτή!
Τι γενετήσιο χάραγμα να φέρνεις άραγε στη ψυχή σου?
Την ώρα που ο ήλιος με ανοιξιάτικη τρυφερότητα χαϊδεύει το πρόσωπο σου.
Την ώρα που ο αγώνας και οι προσπάθειες, νιώθεις να ρίχνουν βάλσαμο στους κουρασμένους ώμους της ψυχής σου.
Την ώρα που νιώθεις δυνατός κι η φλόγα της δύναμης λες "δεν μπορεί να σβήσει".
Την ώρα που ο κατακόκκινος ιβίσκος σε φιλά λικνίζοντας τον λεπτό κορμό του.
Για κάποιο εφιαλτικό λόγο και πάλι, με ένα βουβό και απροειδοποίητο "κρακ" όλα χάνονται.
Και βυθίζεσαι βαθια στον βαλτωμένο κόσμο των δαιμόνων σου.
Στην απίστευτη μοναξιά του ακατανόητου.
Στη φρίκη του "χωρίς αύριο".
Στις πνιγηρές φλυαρίες του όχλου.
Στην απόγνωση των άηχων κραυγών σου.
Τυλιγμένος σε ένα κουβάρι από χιλιάδες κομμένα νήματα επικοινωνίας.
Βουλιάζεις με το βάρος όλου του κόσμου δεμένο στα πόδια σου.
Και ξέρεις ότι πρέπει να αρχίσεις ξανά τον ίδιο επίπονο αγώνα τις ίδιες κοπιώδεις προσπάθειες, για να σταθείς και πάλι πατώντας γερά στα πόδια σου ελπίζοντας πάντα ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που πέφτεις κι όχι η τελευταία φορά που σηκώνεσαι....
Υπάρχουν κάποιες μύχιες αποχρώσεις που διαχέονται μέσα από τα κύτταρα μας και αλλάζουν το φως της μέρας και το σκοτάδι της νύχτας.
Κάποιες μέρες κοσμούν υπέρλαμπρα κάθε τι μικρό κι ασήμαντο γύρω μας, αφήνοντας μια υπαρξιακή μέθη.
Κάποιες άλλες αποσυνθέτουν κάθε ωραίο και μεγάλο αναδύοντας σκιές θανάτου.
Δεν έχουν λόγο κι αφορμή. Δεν είναι παράγωγα της σκέψης.
Δεν νοιάζονται για ζέστη η κρύο. Δεν αλλάζουν με ήλιο ή βροχή.
Είναι ένα αυθύπαρκτο κι αυτόνομο κομμάτι του είναι μας που ποτέ δεν συνδιαλέγεται μαζί μας.
Κάποιες τέτοιες μέρες εμείς απλά τις βιώνουμε και με επίγνωση υποτασσόμαστε στα χρώματα τους.
Γιάννης Αθανασιάδης
