Νομιμόφρων σκλάβος

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

 

Φίλε νομιμόφρονα.
Δεν οφείλεις καμία νομιμοφροσύνη σε κάτι που σε σκοτώνει.
Ο νόμος δεν ειναι κάτι μεταφυσικό.
Ο νόμος είσαι εσύ είμαι εγώ είμαστε όλοι.
Για σκέψου αυτοί που νομοθετούν (βουλή) και αυτοί που εφαρμόζουν τον νόμο.
Τι σχέση έχουν με τον λαό.
Εγώ θα έλεγα εχθρική εσύ τι νομίζεις?
Μην σε κοροϊδεύουν λοιπόν.
Νόμος που αδικεί το λαό, δεν ειναι νόμος και δεν χρειάζεται να είσαι δικηγόρος για να καταλάβεις αυτό που νιωθεις στο πετσί σου.
Όταν ο νόμος αδικεί τότε η ανυπακοή και η ανατροπή του ειναι χρέος μας.
Και αυτοί οι νόμοι ειναι δοτοί από κάποιους ξένους, εχθρούς του λαού και της πατρίδας μας.
Γι αυτό πάντα θα μας αδικούν.
Αν αισθάνεσαι βολεμένος η ότι τη βγάζεις ακόμα, μη φανταστείς ποτέ ότι θα σε λυπηθούν.
Όσοι επιβιώσουμε θα καταλήξουμε ισόβιοι σκλάβοι εμείς και τα παιδιά μας.

Εκείνα τα σκυλιά που στέκονται σιωπηλά και περήφανα

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

Γενικά αγαπώ τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά.

Πάντα είχαμε σκύλο η γάτα ή και τα δύο στο σπίτι.

Από μικρός είχα δημιουργήσει πρόβλημα στη μητέρα μου διότι της κουβαλούσα ότι αδέσποτο έβρισκα στα οικόπεδα γυρνώντας από το σχολείο!

Η δικαιολογία μου ήταν ότι με κοιτούσαν στα μάτια και κλαίγανε.

Τέλος πάντων θέλω να πω ότι έχω ζήσει και κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα τους.

Θαυμάζω λοιπόν εκείνα τα σκυλιά που στέκονται σιωπηλά και περήφανα, αλλά όταν χρειαστεί να δράσουν είναι άκρως "αποτελεσματικά"!

Ενώ υπάρχουν και αυτά που χαλούν τον κόσμο από τα γαβγίσματα και την φασαρία και όταν τους την πέσουν φεύγουν και κρύβονται κάτω από το κρεββάτι ( Κάϊ- κάϊ - κάϊ ).

Πάντως αγαπώ όλους τους χαρακτήρες των ζώων (ζώα είναι) εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, αυτά που με σκυμμένο το κεφάλι και την ουρά στα σκέλια, μόλις γυρίσεις το κεφάλι σε δαγκώνουν και το σκάνε.

Ε... ναι ... αυτό.

Οι στιγμές της ζωής μας.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Οι σοφοί λένε ότι η ζωή μας είναι το άθροισμα των στιγμών που περάσαμε.

Λένε επίσης ότι η ευτυχία είναι το συναίσθημα μιας στιγμής.

Ας είμαστε λοιπόν ταπεινοί και ευγνώμονες για την κάθε ευτυχισμένη στιγμή που περνάμε και μη την χαραμίζουμε στην ματαιότητα της διαρκούς ευτυχίας.

Κάποτε την Κυριακή

του Γιάννη Αθανασιάδη
   

Κάποτε η Κυριακή είχε την ιδιαίτερη αίσθηση το χρώμα και τις μυρωδιές της! 

Βγαίναμε στις γειτονιές και τις πλατείες. Οι μεγάλοι έπιναν το καφεδάκι τους, οι πιτσιρικαρία μπάλα και άλλα ομαδικά παιχνίδια, και το μεσημέρι ακούγονταν οι φωνές των μανάδων που μας φώναζαν για το μεσημεριανό τραπέζι.

Οι νεολαίοι παίρναν κρυφά το κορίτσι τους και πήγαιναν στις "καφετέριες" της διπλανής συνοικίας ελπίζοντας για ένα φιλί στα κλεφτά.

Υπήρχε πάντα κάτι μαγικό τις Κυριακές.

Μετά ήρθε η ανάπτυξη και η Κυριακή έγινε σαν όλες τις μέρες με το hang over της, τα σκυλάδικα, τα μπαράκια και το life style του βολεμένου καταφερτζή, και της αέναης ευφορίας.

Και σήμερα η Κυριακή είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Μόνο που τώρα είναι σκοτεινή, βουβή, άδεια από ψυχή και συναίσθημα, τα παιδιά εξαφανισμένα από τους δρόμους και τις πλατείες. 
Οι νεολαίοι χωρίς αναμνήσεις κυνηγούν πόκεμον, και οι μεγαλύτεροι θρηνούν τις όμορφες χαμένες Κυριακές.

Κάποιοι λίγοι οργανώνονται για να ξαναδώσουν νόημα στις Κυριακές πριν χαθεί η ανάμνηση και γίνει μια απλή μέρα στο ημερολόγιο.